Spíonta!

Ní liom féin m’am na laethanta seo, agus airím uaim mo ríomhaire agus mo pheann. Táimid ag bogadh go Ceann Scríbe amárach agus tá míle rud fós le déanamh. Nílim ag gearán. Fiú dá mbeadh fonn orm sin a dhéanamh, níl an fuinneamh agam. Ach níl an fonn orm. Tá an t-ádh orm go bhfuil an deis agam teach nua a bheith agam agus an tír sa phraiseach ina bhfuil sí, agus is maith atá a fhios agam é. Mar sin, cé go bhfuilim spíonta, táim meabhrach ar na beannachtaí uile atá i mo shaol.

Chaith mé dhá lá as baile ag sochraid i nGaillimh. Bhí mé san áit ba chóir dom a bheith nuair atá cara faoi bhrón – lena taobh. Ar ndóigh, cuireann an bás tobann duine ag meabhrú, agus rinne mé neart de sin. Roinnfidh mé na smaointe sin libh, a léitheoirí, chomh luath in Éirinn agus a bheas deis agam mo scíth a ligean saor.
.