Triail

Táim sa bhaile arís. Go deimhin, táim sa bhaile ó thráthnóna Dé Sathairn, ach ag glacadh rudaí go réidh. Níl aon rogha agam, leis an fhírinne a rá.

Tá mo chloigeann bocht tuirseach, cé go bhfuil mo chorp láidir go maith. Bhí mé in ann siúl go mall réidh maidin Dé Sathairn, mo bhealach a dhéanamh ón leaba san ospidéal go dtí carr an Gharraíodóra gan chuidiú, ach chaith mé an chuid eile den tráthnóna sa leaba i gCeann Scríbe. Tá sé féin ag tabhairt aire mhaith dom, caithfidh mé a rá.

Glacfaidh sé am don ainéistéiseach a bhealach a dhéanamh amach as mo chorp, deirtear liom, agus is é sin atá mo choinneáil siar rud beag. Ach, is cuma. Chuaigh mé ag siúl ar feadh 10 nóiméad inniu, suas agus síos an bóthar taobh amuigh den teach, an ghrian ag soilsiú orm, an ghaoth ag líonadh mo scamhóga le haer úr. Ní airím aon phian, a fhad is nach gcuirim aon bhrú orm féin, rud nach bhfuil ceadaithe go ceann mí nó mar sin, fiú dá mbeadh an fuinneamh agam, rud nach bhfuil fós.

Fiú agus mé slán sa bhaile, bhí mé rud beag brónach, mar sin féin. Tháinig scéal chugam ar maidin, ó mo chara, go bhfuil a fear álainn imithe ar shlí na fírinne. Tá sé ceithre mhí ó chualamar nach raibh fágtha aige ach seal, agus tá an seal sin tagtha chun críche.

Agus, sin an saol, a léitheoirí, chuile dhuine agus a thriail féin rompu. Níl aon ghearán uaim, mar is éasca mo thriail i gcomparáid leis an méid atá ag titim amach i dteach mo chara. Tá cneasú romhamsa, cinnte, ach go bhfóire Cé orainn, nach crua i bhfad an bóthar atá le siúl ag an mbean bhocht sin anois.

Go raibh maith agaibh as na teachtaireachtaí sin uaibh, a fheara. Is mór liom bhur mbeannachtaí uile. Coiscéimeanna beaga uaim go ceann tamaillín, ach beidh mé ar ais ar mo sheanléim gan mhoill. Sin mo ghuí, agus sin mo mhian.
.