Eisceacht nó Ionannas?

Blianta ó shin, ocht mbliana déag siar le bheith cruinn, thosaigh na Spáinnigh ag teacht go hInis Eoghain. Ní hea, ní ceacht staire é seo ar chor ar bith, a léitheoirí, ach sórt scéilín beag le, b'fhéidir, moladh beag uaimse ag an deireadh. Sea.

Ar aon nós, ar ais chuig na scoláirí Spáinneacha sin linn. Cuireadh fearadh na fáilte rompu, na scoláirí iasachta sin ag cur fúthu, chuile Shamhradh, i dteaghlaigh éagsúla ar fud na háite, duine in aghaidh an teaghlaigh. Bhí siad ag foghlaim Béarla, an dtuigeann sibh, agus bhí na mná tí ag fáil cúpla pingin sa bhreis, rud a chuir go mór le sparán spárálach theaghlach na n-ochtóidí.

Daoibhse nach bhfuil cuimhne ná taithí agaibh ar theaghlach na n-ochtóidí, an teaghlach le páistí ann, go háirithe, agus b'fhéidir ioncam amháin ag teacht isteach dá mbeadh an t-ádh leo, bhí cúlú ann, agus ciorruithe freisin, an t-am sin crua go leor ar thuismitheoirí a bhí ag streachailt leis na pinginí.

Bhí an t-ádh liomsa agus le mo theaghlach mar, ar a laghad, bhí teacht isteach rialta an státseirbhísigh againn. Mar sin féin, ní raibh rachmas sa rialtacht sin, agus ghlacamar le chuile deis a tháinig inár dtreo le hairgead sa bhreis a shaothrú. Dá bhrí sin, ghlacamar le duine de na scoláirí.

Ní raibh a fhios againn an t-am sin go dtiocfadh an cailín álainn sin, an chéad scolaire Spáinneach a fuaireamar, ar ais chugainn ceithre bliana eile i ndiaidh a chéile, agus beirt deirfiúracha ní b'óige ag teacht ina dhiaidh sin, bliain i ndiaidh bliana, go dtí go raibh siadsan, agus ár gclann féin, tógtha. Is iomaí pingin caite acu, agus ag a muintir, sa tír seo, pinginí a chur go mór le geilleagar na tíre, cheapfainn.

An tseachtain seo caite, chaith mé an deireadh seachtaine i gcomhluadar na clainne sin sa Spáinn, turas a gheall mé a dhéanfainn lá éigin, mar go raibh an turas ar mhalairt treorach déanta chugainn go rialta ag athair agus máthair na ndeirfiúracha sin le blianta beaga anuas, an cairdeas eadrainn ag láidriú thar na blianta.

Fáth mo scéil? Ceann de na smaointe sin a rith liom ar maidin agus mé amuigh ag siúl, cuimhní mo shaoire leis an gclann thall fós úr i mo chloigeann, ach focail faoi NAMA agus ciorruithe ag teacht ó chluaisíní an raidió lena raibh mé ag éisteacht, ná go bhfuil na Spáinnigh ag teacht chuig tithe éagsúla ar fud na tíre seo ar feadh na mblianta le Béarla a fhoghlaim. Chomh fada agus is eol dom, diabhal caint a bhí riamh ann an t-am sin, ná anois fiú, ar stádas cánach an lucht lóistín i.e. mná tí na Galltachta, lenar fhan na scoláirí sin.

Má tá an rialtas ag dul ag díriú a aire ar stádas cánach mhná tí na Gaeltachta, dream atá ag cothú teanga agus cairdis mar aon lena macasamhla sa Ghalltacht, iad uile ag cur le teacht isteach a dteaghlach agus ag saothrú airgid dá gclann agus do gheilleagar na tíre, ba chóir go mbeadh an aire sin dírithe le hionannas, chan le heisceacht - ar lucht an bhaile, ar an lucht siúil, lucht na feirimeoireachta, lucht na turasóireachta, lucht na scannánaíochta, lucht na gcapall, lucht na scríbhneoireachta, lucht an cheoil, lucht na bpolaitaíochta; ar ioncam ar bith atá á shaothrú sa bhreis, go háirithe an t-airgead sin atá á shaothrú ó chostais atá i bhfad thar fóir na fírinne.
.