Big Brother

Ar fhaitíos go bhfuil aon duine agaibh, a léitheoirí, le suim agaibh sa chlár ‘Big Brother’, beidh sé ar ais ar an scáileán anocht, ar Channel 4, ag a 9 i.n.

Seo an uair dheireanach, deirtear, a bheas orainn éisteacht le muintir an tí sin, agus ní dochar é sin. Tá a rás rite ag an gclár, i mo thuairim, cé go n-admhaím gur bhreathnaigh mé air go minic thar na blianta. Mar sin féin, le blianta beaga anuas, ní raibh an tsuim chéanna agam ann.

Nuair a thosaigh sé, bhraith mé go raibh mé ag breathnú ar dhaoine dáiríre, daoine le fadhbanna/uaillmhianta/dóchais an tsaoil á mealladh agus á stiúradh chun saibhris/clú/cáil de shaghas éigin a bhaint amach ina saol. Cé nárbh iad a mianta mo mhianta féin, thuig mé go raibh daoine ann a shantaigh na nithe sin, agus chuir mé suim ina mbeathascéalta, é mar mhana agam, go minic, ‘murach grásta mo Ché…’

Ar ndóigh, tá a fhios agam gur roghnaíodh na rannpháirtithe uile le go mbeadh páirt lárnach acu sa teach, páirt a mheallfadh lucht féachana. Ní dóigh liom go ndeachaigh na léiritheoirí thar fóir ag lorg daoine ciallmhara stuama staidéaracha, cé go raibh a leithéid ann, ó am go chéile. Ceapaim.

Cibé scéal é, le blianta beaga anuas, d’airigh mé go raibh an tsoineantacht imithe, más rud gur féidir a rá go raibh soineantacht riamh ann, ar ndóigh, agus ní raibh suim agam sna beathascéalta a thuilleadh. Bíodh mé ceart nó mícheart, aisteoirí a chonaic mé ar an scáileán. Bhí an daonnacht agus an nithiúlacht ag éalú uainn de réir a chéile.

Cá bhfios dom, a léitheoirí, ach b’fhéidir gur mar sin atá...
.