Na Wombles agus Women's Things

An cuimhin leat The Wombles, a léitheoir? Más cuimhin leat iad, seans go bhfuil tú chomh sean liom féin mar sin, nó gar go maith dó.

Bhí an banna ceoil The Wombles ar an bhfód nuair a bhí an Garraíodóir agus mé féin inár meán-déaga, agus bhí na hamhráin uile ar eolas againn – The Wombling Song, Remember You’re a Womble srl. Cheapamar go raibh siad iontach ag an am agus, go deimhin, is dócha go raibh siad iontach ag an am sin. Sin mar a bhíonn an saol, a léitheoirí. Bíonn a sheal féin ag chuile rud.

Nuair a chaill mé mo bhroinn agus m’ubhagáin le deireanaí, bhí a seal liom tagtha chun críche, ar bhealach. Lena linn, agus lena gcomhoibriú, bhí an t-ádh liom gur éirigh liom triúr páistí a shaolú, ach nuair a thosaigh fás de shaghas eile ag tarlú ar an mbroinn, ceann gan chontúirt, ach ceann nár chóir bheith ann, mar sin féin, ní raibh i ndán dóibh ach imeacht, ar mhaithe le mo shláinte féin.

Chuir sé iontas ar dhuine nó dhó gur labhair mé, go hoscailte agus gan náire, ar ‘women’s things’, mar a thug fear amháin air, ar chloisteáil dó, ón nGarraíodóir, go raibh mé san ospidéal. Tuigim é sin. Tá daoine ann agus ní féidir leo, nó ní theastaíonn uatha, labhairt ar a bhfadhbanna sláinte, ná ar fhadhbanna sláinte daoine eile. Tá an ceart sin acu.

Thug mé faoi deara go mbíonn sórt faitís ar dhaoine labhairt faoi ghalair agus faoi thinneas, mar a bheadh siad ag ceapadh go gcuirfeadh anáil na bhfocal luas gan leigheas faoin rud. Ach, chomh maith céanna, meabhraíonn daoine eile gur rud príobháideach atá ann, agus nár chóir labhairt ar ‘women’s things’ ná, is dócha, ar ‘men’s things’, ach an oiread. Agus tuigim sin.

Mar sin féin, táim den bharúil, macasamhail mo dheirfiúr, gur fearr i bhfad labhairt amach faoin tinneas, gan faitíos agus gan náire, le go dtuigfidh daoine an tábhacht a bhaineann le fáthmheas luath, agus le hidirghabháil luath, agus go dtuigfidh siad, freisin, gur féidir an lámh is fearr a fháil ar an bhfadhb. Chan i gcónaí, ach go minic, má éiríonn le duine dul i ngleic leis in am. Cuidíonn tacaíocht agus tuiscint, creidim féin.

Gabh mo leithscéal, a léitheoir, más rud gur chruthaigh mé aon deacracht duit agus an t-ábhar faoi chaibidil agam. Níorbh é sin mo mhian. Rinne mé iarracht rúinín beag de ghreann a chur san áit a mbíonn faitíos go minic, agus d’iarr mé tacaíocht an dearcaidh dhearfaigh, rud a fuair mé go fial, go raibh maith agaibh. Ar scáth a chéile…

Cibé scéal é, ar maidin inniu, agus ceann nó dhó de C’s na Maidine ag rith liom trí mo smaointe sa leaba, d’fhiafraigh an Garraíodóir,

‘What are you thinking of?’
‘I’m thinking of The Wombles,’ arsa mé féin.
‘What about them?’, a d’fhiafraigh sé, tar éis dó véarsa nó dhó de The Wombling Song a chasadh dom.
‘I was just thinking,’ a dúirt mé, ‘that I am a member of The Wombles + s group now’.
‘What group is that?’ a d’fhiafraigh an Garraíodóir.
‘The Wombless,’ arsa mé féin.

Sláinte, a léitheoirí, agus bainigí sult as an bpíosa staire seo.
.