Colm agus Paul

Bhí mé tinn le cúpla lá anuas, gan ann ach tinneas beag nach fiú trácht air, agus ní raibh fonn scríbhneoireachta orm. Ní minic a tharlaíonn sé ach, ar na laethanta uaigneacha sin, glacaim rudaí go réidh agus caithim go leor ama i gcomhluadar an Gharraíodóra, ag ól caife agus ag machnamh ar chúrsaí an tsaoil.

Is minic a ritheann an smaoineamh liom, go mór mór ar na laethanta sin, nach mbeadh cuma ar bith ar an saol seo gan an fear uasal sin le mo thaobh, buíochas ó mo chroí ag dul go rialta ag an gCé sin a thug deis dom bualadh leis an nGarraíodóir, agus áthas orm gur phósamar. Bhí an bheirt againn iontach óg ag an am; eisean rud beag níos óige, gan é ach bliain is fiche, mise dhá bhliain is fiche.

Dhá bhliain ina dhiaidh sin, thosaíomar ag cur leis an teaghlach, go dtí go raibh cúigear againn ann, mé féin agus é féin fós inár bhfichidí. Tháinig tuismitheoireacht go nádúrtha chuig an mbeirt againn, agus bhí an streachailt chéanna againne agus a bhíonn ag teaghlach ar bith agus iad ag tógáil clainne.

An méid sin ráite, níl sé sin iomlán fíor. Cé go raibh deis againn ár ngrá a roinnt agus ár bpáistí a thógáil de réir reachta stáit agus eaglaise, bhí, agus tá, cúplaí ann agus ní raibh, agus níl fós, na cearta céanna acu agus a tugadh dúinne.

Má bhíonn deis agaibh, a léitheoirí, éistigí le ‘Miriam meets…’ na maidine seo. Éist le Colm O’Gorman agus a pháirtí, Paul, ag labhairt ar a ngrá, ag labhairt ar a dteaghlach, ag labhairt ar na constaicí a cuireadh ina mbealach, nár cuireadh riamh romhainn mar lánúin.

Níl reachtaíocht na tíre seo, stát ná eaglais, ag tabhairt na gcearta céanna dóibhsean agus a tugadh don Gharraíodóir agus dom féin thar na blianta, cé gur léir domsa nach bhfuil a dhath de dhifear eadrainn, mar chúplaí, ach gur beirt fhear iadsan.
.