Stát na bhFataí Goirte

Is maith liom fataí. Is maith liom iad, is cuma iad bruite nó friochta. Ach is fearr liom iad bruite brúite.

Ní maith liom salann. Ní maith liom é, is cuma é mín nó garbh. Agus is fearr liom m’fhataí bruite brúite gan salann.

Mar sin féin, thar na blianta, thug mé faoi deara nach féidir liom fataí bruite brúite a ithe in aon bhialann, ná i go leor tithe eile seachas i mo theach féin, mar go bhfuil sé de nós ag daoine salann a chur, de dheoin nó d’ainneoin, isteach sna fataí bruite, sula mbrúnn siad iad.

An bhfeiceann sibh an fhadhb atá agam leis sin, a léitheoirí?

Sea. Tá an ceart agat, a chara na bhfataí goirte. Tá sé de cheart ag an duine atá ina theach féin a rogha rud a dhéanamh leis na fataí. Mura dtaitníonn an modh cócarála liom, ní gá dom dinnéar a ithe sa teach sin.

Ach, céard faoi na bialanna sin?

Abair, mar shampla, nach bhfuil ann ach bialann amháin i mo bhaile, agus é mar thraidisiún sa bhialann sin salann a chur sna fataí bruite brúite; níl aon rogha eile agam, de réir dlíthe na tíre, abair, ach freastal ar an mbialann sin chuile lá.

Nó, b’fhéidir nach féidir liom dhul in aon áit eile ach chuig an mbialann sin, abair, má bhuaileann ocras tobann mé, agus gan fáil agam ar fhataí i mo theach féin.

Cá bhfágann sé sin mo leithéidse, nach bhfuil tugtha don salann ar chor ar bith, ach duine lena dtaitníonn an fata álainn nádúrtha?
.