In Ainm Cé?

Tharla sé go raibh mé féin agus An Bhean Neamhspleách i séipéal le déanaí, an bheirt againn ag freastal ar ócáid ag a raibh duine muinteartha linn ag glacadh comaoineach den chéad uair.

Bhí an ócáid á ceiliúradh i nGaeilge, teanga nach bhfuil ar a toil ag m’iníon, ach thuig sí formhór dá raibh ar bun, mar sin féin, mar is ionann an searmanas, is cuma cén teanga atá á labhairt ag an Aifreann.

Cibé scéal é, bhí na páistí uile go hálainn, na paidreacha á rá acu, agus á gcanadh acu, an lucht féachana agus an cór álainn ag glacadh páirte, nuair ba chóir.

Leath bealaigh tríd an Aifreann, sheas cailín beag ar an altóir léi féin, agus thosaigh sí ag gabháil fhoinn. Táim cinnte gur stop na héin ar na crainn taobh amuigh den séipéal lena gcantain féin le héisteacht léi, bhí a glór chomh binn agus chomh séimh sin. Bhíomar uile faoi dhraíocht aici sa séipéal.

Ar aon nós, d’ardaigh mo chroí lena glór, agus is léir gur tharla amhlaidh le go leor daoine eile sa lucht éisteachta, mar chomh luath agus a chríochnaigh amhránaí an ghlóir bhinn a hamhrán, thosaíomar uile ag bualadh bos.

Leis sin, sheas an sagart ag an maidhc, agus i dteanga nach raibh gá dom a aistriú don Bhean Neamhspleách mar gur as Béarla a dúradh é, d’iarr sé orainn gan bheith ag bualadh bos, lenár dtoil, ‘It’s not fair. It’s a prayer’, ar seisean.

Choinnigh mé greim maith ar théada mo chroí ina dhiaidh sin, ar fhaitíos go n-ardódh an croí céanna arís i ngan fhios dom, an dtuigeann sibh, agus go dtosódh mo lámha ag bualadh a chéile dá thoradh sin, rud a dhéanann siad go rialta nuair a bhíonn áthas orthu, na diabhail lámha!

Mar a tharla sé, ag deireadh an tsearmanais, d’iarr an sagart orainn, as Gaeilge, bualadh bos a thabhairt do na páistí, agus nuair a thosaigh mé á dhéanamh sin, chuala mé ‘Mum, you’re not allowed to clap!’ ag teacht ón mbean le mo thaobh, bean nár thuig go raibh cead faighte agam ón sagart bualadh bos a thabhairt, an geábh seo.

Agus srianta á gcur aige ar ár mbuíochas, is dóigh liom nach raibh i gceist ag an sagart ach go mbeadh an bualadh bos á roinnt go cothrom ar na páistí uile, ag an am céanna, ag deireadh an tsearmanais, seans, sa gcaoi go mbeadh chuile pháiste san áireamh inár mbuíochas, bíodh páirt bheag nó páirt mhór acu sna himeachtaí ar an altóir.

Mar sin féin, agus mé i mo shuí ag ócáid ina raibh a bhás agus a bheatha á gceiliúradh, shílfeá, is é an smaoineamh a rith liom féin maidir leis na srianta lámh agus croí, ‘Céard a cheapfadh Íosa?’.
.